5 قانون مفید برای مدیریت هیجان کودکان

5 قانون مفید برای مدیریت هیجان کودکان

فعال کردن حافظه

به کودکتان کمک کنید تا مهارت‌های توجهش را توسعه داده و حافظه فعالش گسترده شود. حتی اگر کودک شما آمادگی ذهنی خوبی داشته باشد، بازیابی آیتم‌هایی که به ذهن سپرده برایش کار دشواری است. برخی کودکان تکانشی و آشفته، از ظرفیت پایین حافظه فعال رنج می‌برند. از این رو آنها سعی در یادآوری دستورهای کلامی دارند. مطالعات آزمایشی نشان داده که ما می‌توانیم به این کودکان کمک کنیم تا مهارت‌های حافظه‌شان با تمرین بیشتر شود. کودکانی که مهارت‌های حافظه فعالشان ضعیف بود، یک تکلیف حافظه را به مدت ٣۵ دقیقه در روز تکرار کردند. این تمرین‌ها در بهبود وضعیت آنها اثربخش بود.

حهت اطلاعات بیشتر لمس کنید

واکنش مناسب به هیجانات

والدین به روش‌های متفاوت به هیجانات منفی کودک پاسخ می‌دهند. برخی سهل‌گیر هستند: «دلیلی برای ناراحت بودنت نیست» و برخی غیر تأیید کننده هستند: «گریه‌ات را تمام کن».

این روش‌ها کمک‌کننده نیست. چون به کودک یاد نمی‌دهند که خودش را چگونه نظم ببخشد. در عوض، وقتی والدین به طور منطقی با کودکان درباره احساساتشان حرف می‌زنند، خیلی یکدل‌تر هستند و به روش‌های مفیدتری برای غلبه بر مشکلاتشان دست پیدا می‌کنند. محققان به این کار، آماده‌سازی هیجانی می‌گویند که با موفقیت‌های کودک ارتباط دارد.

تشویق و تمرین

برنامه‌ریزی برای مفهوم خودنظم‌بخشی خیلی مهم است. ما می‌توانیم به کودکانمان یاد دهیم که برنامه‌ریزی کنند. تجارب نشان داده است که تمرین کمک‌ کننده است. به یاد داشته باشید افرادی که برنامه‌ریزی می‌کنند، می‌توانند عملکردشان را در تمرین تکالیف معینی بهبود ببخشند.

البته بعضی بازی‌هایی وجود دارد که بازیکنان را برای برنامه‌ریزی کردن تشویق می‌کند و در این بازی‌ها تکنیک‌هایی آموزش داده می‌شود که کودکان می‌توانند آنها را در موقعیت‌های مختلف به کار گیرند.

کودکان از خودصحبتی یا گفتار درونی فایده می‌برند. تحقیقات نشان داده که بخشی از توانایی‌های برنامه‌ریزی کردن بستگی به توانایی‌های کلامی دارد. در یک آزمایش، محققان از کودکان خواستند که درباره یک بازی با صدای بلند فکر کنند. پیش‌دبستانی‌هایی که از لغات و عبارات برای خودنظم‌بخشی‌شان استفاده می‌کنند، بهتر می‌توانند خواسته‌هایشان را به تأخیر بیندازند و برای پاداش بیشتر صبر کنند.

سبک والدینی مناسب

برخی تحقیقات نشان داده که سبک فرزندپروری روی رشد خودکنترلی تأثیر دارد. مطالعه‌ای روی پیش‌دبستانی‌های آمریکا نشان داده کودکانی که مهارت‌های خودکنترلی ضعیفی دارند، والدینی دارند که از جملات زیر در ارتباط با مسائل فرزندشان استفاده می‌کنند: «من رفتار کودکم را نادیده می گیرم.»

تحقیقات دیگری نشان داده والدین سهل‌گیر، کودک را در معرض خطر پرخاشگری اجتماعی قرار می‌دهند و این باعث خودرأیی کودک می‌شود. کودکان والدینی که خیلی زود تسلیم می‌شوند نیز در مهارت‌های خودکنترلی‌شان مشکل دارند. همچنین تنبیه بدنی وقتی که به عنوان یک روش کنترل معمول مورد استفاده قرار می‌گیرد، ممکن است با رشد خودتنظیمی مداخله کند.

بازی‌های خودکنترلی

بعضی وقت‌ها ما از کودکان می‌خواهیم که با رعایت قوانین بازی کنند و آنها را برای رشد خودکنترلی‌شان تشویق می‌کنیم. برخی بازی‌ها قوانین خاصی را اعمال می‌کند؛ از جمله بازی «چراغ سبز، چراغ قرمز». به کودک یاد دهید که وقتی عبارت «چراغ سبز» را می‌شنود، به جلو حرکت کند و وقتی عبارت «چراغ قرمز» را می‌شنود، سر جایش بماند. این بازی توانایی‌های کودک برای برعکس رفتار کردن را می‌سنجد اما او باید بتواند تکانه‌هایش را بازداری کند و خودتنظیمی را تمرین کند. حال، آیا این بازی‌ها کمک‌کننده هستند؟ محققان مهارت‌های خودتنظیمی ۶۵ دانش‌آموز پیش‌دبستانی را اندازه گرفتند و به طور تصادفی تعدادی را در یک سری از بازی‌ها شرکت دادند. در این میان چند بازی دیگر هم طراحی شد:

بازی یخ زدن

در این بازی، کودکان وقتی موسیقی آغاز می‌شود، شروع به بازی می‌کنند و وقتی موسیقی ایست می‌کند، آنها سر جایشان یخ می‌زنند.

رهبر ارکستر

در این بازی کودکان با آلات موسیقیایی بازی می‌کنند، مثل بلز. یک فرد بزرگسال هم با چوب ارکستر آنها را راهنمایی می‌کند. اگر او چوب را محکم تکان دهد، می‌بایست با ضربه‌های بلند بنوازند و وقتی آرام تکان می‌دهد، می‌بایست ملایم بنوازند و در مرحله بعد، بازی برعکس می‌شود.

بر طبل کوبیدن

معلم به کودکان می‌گوید حرکات بدنشان را با توجه به صدای طبل تنظیم کنند. به طور مثال، وقتی کودک صدای بلند از طبل شنید، فرار کند و وقتی صدای آرام شنید، بخزد و در مرحله بعد، بازی برعکس می‌شود.

کودکان هفته‌ای دوبار به مدت ٣٠ دقیقه این بازی‌ها را انجام می‌دادند و بعد از ٨ هفته محققان مهارت‌های خودتنظیمی کودکان را ارزیابی کردند. آنها دریافتند کودکانی که بازی را با خودکنترلی متوسط آغاز کرده بودند، بهبودی نشان دادند اما داستان برای کودکانی که کوشش بیشتری کرده بودند، فرق داشت و در کل کودکان پیش‌دبستانی که با نمرات خودکنترلی پایینی (زیر ۵٠ درصد) شروع کرده بودند، بهتر شده بودند.

منبع