کودکی که لت‌وکوب شود، لت‌وکوب می‌کند

کودکی که لت‌وکوب شود، لت‌وکوب می‌کند

مادری می‌گوید برای تربیت فرزندان خود باید در صورت لزوم آن‌ها را سیلی زد. او این کار را در مورد دختر ۵ ساله و پسر یک ساله خود اعمال می‌کرد تا زمانی که روزی متوجه شد دخترش در حال لت‌وکوب کردن برادر خود است. مادر به محض مواخذه دختر، خود جوابی منطقی از او شنید «مادر! خود شما هم این کار را انجام می‌دهید» از آن روز به بعد این مادر هیچ‌گاه فرزندانش را سیلی نزد.
به‌گزارش جامعه سلامت،‌ کودکان عاشق تقلید کردن هستند، خصوصاً از کسانی که آن‌ها را دوست دارند و به آن‌ها احترام می‌گذارند. آن‌ها تصور می‌کنند که کارهایی که بزرگ‌تر‌ها انجام می‌دهند همه کارهای خوبی هستند. اما والدین توجه داشته باشند که آنان در حال تربیت مادر یا پدر آینده هستند.

تمام روش‌های تربیتی که والدین در مورد فرزند خود اعمال می‌کنید، فرزندان تان بر فرزندان خود اعمال خواهند کرد. خانواده باید برای کودک فضایی را فراهم کند تا کودک در آن بتواند نحوه‌ی مبارزه و مقابله با چالش‌های زندگی را یاد بگیرد.

تحقیقات ثابت کرده‌ کودکانی که در خانواده خود تنبیه بدنی می‌شده‌اند در آینده به احتمال زیاد خودشان نیز در مورد فرزندان خود اعمال خشونت خواهند کرد. تنبیه بدنی به فرزند شما این‌گونه القا می‌کند که لت‌وکوب کردن افراد مشکلی ندارد، زدن افراد کوچک‌تر مساله‌ی نیست، زدن افراد ضعیف‌تر معضلی به شمار نمی‌رود.

کودکان یاد می‌گیرند که هرگاه با مشکلی مواجه شدند، آن را با اعمال خشونت حل کنند. کودکانی که در خانه تنبیه بدنی می‌شوند رفتارهای خشن را در روابط خود با دیگران، از جمله دوستان نیز به کار می‌گیرند.

برخی والدین معتقدند که فرزند خود را گاهی و آن هم در صورت لزوم لت‌وکوب می‌کنند و در اکثر موارد با او رفتاری مهربانانه و سرشار از محبت دارند، پس هرازگاهی تنبیه بدنی کودک مشکلی ایجاد نخواهد کرد.

شاید این استدلال در مورد برخی از کودکان درست باشد اما اکثر کودکان خاطرات بد از ذهن‌شان پاک نمی‌شود و در واقع ماندگاری خشونت در ذهن آن‌ها بیش از محبت است. شاید شما در ماه ۱۰۰ بار فرزندتان را در آغوش بگیرید و فقط یک بار او را بزنید، اما آن‌قدر که‌‌ همان یک بار تنبیه بدنی در ذهن او می‌ماند، ۱۰۰ بار در آغوش گرفتن به خاطرش نمی‌آید.

بی‌ارزش شدن جایگاه والدین

والدینی که برای کنترول شرایط فرزند خود را لت‌وکوب می‌کنند معمولاً در مورد خودشان حس خوبی ندارند، زیرا خود آن‌ها نیز در عمق ضمیر خود می‌دانند که روش تربیتی صحیح در پیش نگرفته‌اند. معمولاً این‌گونه والدین در مواجهه با شرایط دشوار و زمانی‌که نمی‌دانند باید چه واکنشی نشان دهند سر کودک خود فریاد می‌زنند و یا از تنبیه بدنی استفاده می‌کنند. اما پس از اینکار و با دیدن نتایج منفی بعدی، از این کار خود پشیمان می‌شوند. همه پدر و مادر‌ها می‌دانند که بهترین وسیله برای کنترول فرزندان و تربیت آن‌ها عشق و صمیمیتی است که بین آن‌ها وجود دارد. با از بین رفتن این محبت و تبدیل آن به نفرت و ترس، نه تنها فرایند تربیت کودک ساده‌تر نمی‌شود، بلکه دشوار‌تر نیز خواهد شد. تنبیه بدنی و استفاده از خشونت جایگاه پدر یا مادر را در خانواده بی‌ارزش می‌کند. قدرت داشتن در خانواده به معنای بزرگ و مورد احترام بودن است، نه وحشتناک بودن.

والدینی که خواستار حفظ همیشگی قدرت و جایگاه خود در خانواده هستند باید بدانند که قدرتی که ناشی از ترس اطرافیان باشد پایدار نیست.

والدینی که برای کنترول فرزند خود از تنبیه بدنی استفاده می‌کنند بازنده بازی بین خود و فرزندشان هستند. پس از مدتی احترامی که کودک برای والدین خود قایل بوده است از بین می‌رود و در عین‌حال، خود پدر یا مادر نیز از خود ناراضی خواهد شد. چنین پدر و مادرهایی به تدریج به این روش تربیتی عادت خواهند کرد و نمی‌توانند در شرایط گوناگون از استراتژی‌های تربیتی دیگری استفاده کنند. اعمال خشونت بر کودکان بر رابطه بین والدین و فرزندان نیز تاثیر بسیار بدی می‌گذارد. تنبیه بدنی باعث می‌شود کودک و پدر یا مادر روز به روز از هم دور‌تر شوند و برقراری ارتباط برای آن‌ها دشوار‌تر گردد. این مشکل زمانی حاد‌تر می‌شود که خانواده در شرایطی غیر عادی به سر برد، مانند جدایی پدر و مادر از هم یا فوت یکی از والدین. هر چند برخی کودکانی که توسط والدین خود تنبیه بدنی می‌شده‌اند در آینده والدین خود را می‌بخشند و محبت آن‌ها را می‌پذیرند، اما برای اکثر افراد فراموش کردن خشونت والدین‌شان دشوار است.

منبع