نقاشی انگشتی و اهمیت آن برای کودکان

هیچ فعالیت دیگری به اندازه نقاشی انگشتی فرق بین بچه‌‌ها و بزرگترها را نشان نمی دهد. بچه‌های خیلی کوچک از مالیدن رنگ به این طرف و آن طرف و آغشتن رومیزی و کاغذ و بدنشان به رنگ، بسیار لذت می برند. بزرگترها اغلب از اینکه بچه‌ها تا این حد مجذوب این وسیله شده‌اند گیج می شوند. بخشی از آشنایی اولیه‌ی هر کودکی با رنگ شامل نقاشی انگشتی و آغشتن رنگ، چشیدن رنگ و رنگ کردن بدن خودش است. فروید این نیاز طبیعی به آلودن اطراف را دوره‌ی مقعدی نامید. اما به نظر من بچه‌های دوره‌ی ویکتوریا –که او مورد مطالعه قرار داده- امکان تجربیات خلاقه‌ی هنری چندانی نداشتند. والدینی که آلودگی نقاشی انگشتی را دوست ندارند، متوجه خواهند شد که (اگر چیزی در اختیار کودکان نباشد) آن‌ها هرچه را بیابند، از قبیل صورتشان (همان گونه که فروید اشاره می کند) می آلایند.

وقتی بچه ها چیزی را آلوده می کنند، از آن لذت می برند (و در حال آموختن هستند) و بزرگترها نباید از این کار احساس ناراحتی کنند. با وجود این حتی در سه سالگی یا بالاتر نیز برخی کودکان علاقه‌ای به نقاشی انگشتی ندارند. این کار برای کودکی که به آن علاقه دارد، بسیار ارزشمند است و ارزش تلاش شما را دارد. والدین باید با فراهم کردن مواد مناسب و اختصاص گوشه ای از خانه به این کار –که الزاماً نباید تمیز نگه داشته شود- به این روند ضروری کمک کنند. گاهی تنها چیزی که برای نقاشی انگشتی لازم است یک رومیزی بزرگ پلاستیکی ارزان قیمت است.

روی بهترین مارک‌های رنگ نقاشی انگشتی نوشته شده که برای بچه‌های بالای سه سال مناسب هستند، اما به نظر من این زمان برای شروع نقاشی انگشتی بسیار دیر است. این فعالیت برای کودک سه ساله‌ای که نگرشش به هنر شکل گرفته است، ارزش چندانی ندارد. واقعاً لازم است امکان نقاشی انگشتی را قبل از آنکه کودک درکی از «تمیز» و «کثیف» یا بدتر از آن، داشتن دست‌های «تمیز» داشته باشد، برای کودک فراهم آوریم.

بیشتر بخوانید: